16 januari 1997

Waterleidingbedrijf Midden-Nederland
Postbus 40205
3504 AA Utrecht


Betreft: Verplaatsing watermeter.

Mevrouw / meneer,

In maart 1996 verscheen een ploeg door uw bedrijf gestuurde werklieden, die met voortvarende ijver het trottoir van de Robijnlaan begon open te breken. Tijdens deze werkzaamheden meldde een van uw werknemers zich te onzer huize met de mededeling, dat uw bedrijf geen meters meer in in de tuin gelegen putten wenste, maar dat deze binnenshuis geplaatst dienden te worden. Er zou hoe dan ook een nieuwe meter moeten komen. Dat leek ons niet vreemd na meer dan 40 jaar trouwe dienst van het oude metertje. De meterput lag ook op de verkeerde plaats, tegen de tuinscheiding met de Robijnlaan, want de werkzaamheden zouden meteen gebruikt worden om de toevoer naar ons huis af te tappen van de leiding in de Opaalweg. Klonk ook logisch, daar onze woning officieel aan de Opaalweg gelegen is. Men zou de meterput als dank voor onze medewerking omtoveren in een stukje tuin. En daarvoor slechts iets meer dan 200,- rekenen.

Hoeveel keus laat dat? We hadden dan wel een meter in een put, maar geen waterput en dus geen alternatieven voor de watervoorziening. Het antwoord is dus eenvoudig: geen keus. Na enige probleempjes; op de afgesproken datum verscheen laat pas iemand, die een nieuwe afspraak maakte, want door een noodgeval hadden de werkzaamheden in onze woning moeten wijken; begon men met het echte werk. Nou ja, begon.. Punt een, de toevoer van de Opaalweg bleek onmogelijk. Er staat een volwassen, 15 meter hoge boom in de voortuin, iets wat ons al opgevallen was, maar uw medewerker schijnbaar niet. Of deze goede man wist niet, wat de gravers wel wisten, dat dergelijke dingen niet in de aarde staan vastgeschroefd, maar daar met een uitgebreid en stevig wortelstelsel in staan. Heel plezierig in het najaar bij stormweer trouwens. Toevoer vanaf de Opaalweg zou ongeveer neerkomen op een bocht via de Robijnlaan. Dan was het originele toevoerpunt eigenlijk veel handiger. En ging men dus simpelweg vanaf de oude plaats te werk. Om de een of andere reden, waarschijnlijk in verband met de nieuw gedachte plaats van de meter, vond men het nodig de leiding dicht langs de buitenmuur te voeren. Daar bevinden zich ook nog heel wat wortels in de kruipruimte. Iets waar men vanzelf achter kwam, maar met voldoende geweld willen deze wel wijken. Voorlopig tenminste.

En dan de meter. Er was een hoekje gevonden. Gelukkig was ik er niet mee, maar iets beter wist ik ook niet. Bovendien ben ik geen waterleidingexpert. Na enige uren konden we het resultaat bewonderen: een fraaie koperkleurige leiding, ongesteund dwars door de keldertrap!

Een week later mepte een klein doch fanatiek buldozertje de wanden van de put stuk, het beton viel vanzelf naar beneden, en het graafmachientje verdween met de putdeksel. Een lading grof zand, zoals ook als fundament voor het trottoir gebruikt werd, liet de stukken beton uit beeld verdwijnen. Later kwamen hier nog twee zakken tuingrond over en was niets meer te zien van die handige waterput, na meer dan vier decaden trouwe dienst.

Na enige tijd kwam de rekening. Ondertussen hadden enige deskundige kennissen al een blik op het kunstwerk geworpen. Dat een pijp dwars door een keldertrap heen geen succes is, had ik al ontdekt. Een kelder wordt nog wel eens gebruikt als opslagruimte en zo'n extra obstakel is echt een verrassing als je met een grote doos de trap af manoeuvreert. Gelukkig zijn die pijpen sterk, dus het breekt niet meteen en verandert je kelder niet bij de eerste keer in een binnenhuis-zwembad. Je breekt waarschijnlijk eerder een been.

En dan die leiding aan uw kant van de meter: wortels groeien! En daar zijn ze heel overtuigend in. Het is dus een kwestie van afwachten wanneer ze de maximale buigkracht van een waterleidingpijp hebben overwonnen. En onze kruipruimte veranderen in een moeras. Hetgeen de fundamenten ook veel genoegen zal doen. De huizen hier staan niet op heipalen, maar op een vlak onder het maaiveld liggen de zandplaat. Daar hoef ik me natuurlijk geen zorgen over te maken, want tenslotte is de leiding aan die kant van de meter uw zaak. Hoewel u dan natuurlijk verrast kunt doen over die vreemde actie van de boom, die mijn eigendom is. Groeiende wortels zijn natuurlijk een geheel ongekend verschijnsel, zoiets doet een beschaafde boom niet.

De plaatsing binnenshuis is een vriendelijke geste naar uw meter-opnemers toe. Nu kunnen zij ook bij koud weer het potloodje zonder gebibber hanteren in behaaglijke warmte. Als er tenminste iemand thuis is. Voorheen schoof de vaste opnemer even het deksel van de put opzij, nam de stand op en hoefde nooit terug te komen of kaartjes door de bus te gooien of al bibberend zijn identiteitsbewijs op te graven, want in deze boze tijden laten we niet zonder meer jan en alleman in onze behaaglijke warmte toe.

Het bovenstaande verwoordde ik in reactie op de rekening in een wat minder sarcastische brief en vroeg om contact op te nemen om te kijken of een situatie met wat minder kans op toekomstige ellende te realiseren was. Na maanden kwam er een reactie: een aanschrijven van een deurwaarder! Nu is de strijd met een monopolist aan binden, die niet op verzoeken tot overleg reageert, redelijk vergelijkbaar met de nobele, doch heilloze acties van de Spaanse heer Quichotte eeuwen geleden. Om het geheel extra schrijnend te maken, liet men in vet cursief verplaatsing op uw verzoek uit de tekst springen. Als we toch op zielen staan te trappelen, waarom dan niet meteen goed, nietwaar? Ik heb dus maar betaald, inclusief de boete van 50,- en de rente van 4 guldens en nog wat.

Nu, in deze periode van terugblikken op het afgelopen jaar, voelde ik toch de behoefte nog eens te proberen bij wat medewerkers van uw bedrijf een glimlach en enig gevoel van mededogen op te wekken en tevens middels het schrijven een eenvoudige therapie ter verlichting van het gevoel van machteloosheid te onder gaan. Want wat heb ik nu voor mijn zuurverdiende bijna driehonderd guldens gekregen:

  • Een toevoerleiding, die gegarandeerd binnen enkel jaren kapot gaat.
  • Een koperen buis dwars door de keldertrap, waarover de discussie gaat wat het eerst sneuvelt: de botten van een bewoner of de buis zelf.
  • Jaarlijks een onbekende aan de deur, die hopelijk met eerzame bedoelingen mijn woning wenst te betreden.
  • Minder dan een vierkante meter bruikbare grond extra in de tuin (ik mis die karakteristieke put).

Ik koester geen enkele verwachting over enig reactie van de kant van uw bedrijf. Een herstellen van de oorspronkelijke situatie, die bewezen heeft meer dan veertig jaar probleemloos te kunnen bestaan, zal zelfs als ik er voor wilde betalen, op geen enkele wijze meer te verenigen zijn met de klantvriendelijkheid van de moderne monopolist. En ik wil natuurlijk absoluut niet betalen om de gevolgen van een eerdere 'beroving' te niet te doen. Dus rest mij niets anders, dan uw telefoonnummer voor noodgevallen bij de hand te houden, mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten en u, als werknemer ook niet verantwoordelijk voor het gerommel van uw bedrijf, toch vriendelijk te groeten.